بازدید دیروز : 5
کل بازدید : 54718
کل یادداشتها ها : 107
غفوریان/ بااین که 34 سال از هجرتش گذشته اما هنوز که هنوز است مردم با صدایش مانوس اند و دوستش دارند. بسیاری از قدیمی ها که پای منبرهایش نشسته اند هنوز هم حال وهوای آن «یابن الحسن» گفتن هایش و مناجات هایش با امام زمان(عج) را به خاطر دارند، حس خوبی داشت و اخلاص نفسش او را ماندگار کرد. آری، امروز 34 سال از درگذشت شیخ احمد کافی آن خطیب توانمند که بسیاری ازمردم با مناجات ها و روضه هایش مانوس بودند، می گذرد.
حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ احمد کافی روز جمعه اول خرداد 1315 ش برابر با اول ربیع الاول 1355 ق در شهر مقدس مشهد به دنیا آمد. وی پس از پایان دروس مقدمات و ادبیات عرب، به دلیل شوق و علاقه شدید به منبر، به وعظ و ارشاد مردم پرداخت.وقتی که تنها 15 سال داشت، شب های جمعه برای صدها نفر از زائران امام رضا(ع) با شور و حال خاصی دعای کمیل می خواند و فضایی معنوی ایجاد می کرد. در 16 سالگی برای تکمیل تحصیلات علوم اسلامی به نجف اشرف عزیمت کرد و از محضر آیت ا... خویی و آیت ا... سید اسدا... مدنی و... بهره برد. از آن پس برای تبلیغ به بیشتر نقاط ایران مسافرت کرد و در همه جا مورد استقبال مردم قرار گرفت. حجت الاسلام کافی سرانجام در تهران رحل اقامت گزید و به خدمات دینی و انجام وظایف مذهبی همت گماشت. این خطیب توانمند از مبارزه با بی دینان هراسی نداشت و تقیه نمی کرد، در سفرهای متعددی که به مکه و مدینه داشت، بارها، سخنان مهمی ایراد و از حریم ولایت آل محمد(ص) به ویژه امام علی(ع)، در مقابل خفاشان حقیقت گریز وهابی، دفاع کرد. در حالی که بردن نام حضرت امام خمینی(ره)، در دوران حکومت رژیم پهلوی جرم محسوب می شد، او در مجامع عمومی از حضرت امام (ره) به بزرگی و عظمت یاد می کرد. سرانجام این محب اهل بیت(ع) چند ماه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در 30 تیرماه 1357 در 42 سالگی در سانحه ای مشکوک دار فانی را وداع گفت و به دیدار معبود شتافت.پیکراین خطیب توانا در خواجه ربیع مشهد به خاک سپرده شد.
حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در حکمی حجت الاسلام آقای حاج شیخ ابوالقاسم یعقوبی را به امامت جمعه شهر بجنورد منصوب کردند.
متن حکم به این شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
جناب حجت الاسلام آقای حاج شیخ ابوالقاسم یعقوبی دامت توفیقاته
اکنون که جناب حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ حبیب الله مهمان نواز دامت برکاته پس از دوره ای طولانی خدمات تحسین برانگیز و ارزشمند به فرهنگ دینی مردم منطقه و ارتقاء ارزشهای انقلابی و اسلامی در آن سامان، بخاطر ضعف جسمانی مسئولیت امامت جمعه را واگذار کرده اند، جنابعالی را که به زیور علم و عمل آراسته و از سوابق قابل تقدیری در مسئولیت ها برخوردارید به امامت جمعه شهر بجنورد منصوب می کنم.
ظرفیت های بالای دینی و معنوی منطقه که همیشه موجب پرورش عالمان و شخصیت هائی در دوره های مختلف بوده است، اقتضاء میکند با توجه به استعدادها و توانمندی های موجود در آن و با تکیه بر جوانان متدین و انقلابی آن سامان، برنامه های مفید برای اعتلای هر چه بیشتر فرهنگ و معارف اسلامی و وحدت بین اقشار و گروهها تهیه شده و به اجراء درآید. مردم متدیّن و دلسوز و انقلابی بجنورد و علماء و زبدگان معارف اسلامی و سایر نخبگان و مسئولان دستگاهها و نهادها قطعاً شما را در این امر مهم یاری خواهند کرد ان شاءالله.
از خداوند متعال تأییدات الهی را برای جنابعالی و سعادت و سرانجام نیکو برای مردم آن سامان مسألت میکنم.
والسّلام علیکم و رحمه الله
سیّدعلی خامنه ای
28/تیرماه/1391
قطعنامه‌ی 598
کاسه‌ی شهد و شیرینی به جای کاسه‌ی زهر...هر کسى در این ایام، اظهارات مخالفان ما را در دنیا گوش کرده یا خوانده باشد، مى‌فهمد که دشمنان نظام ما، چه‌طور از عزت امروز جمهورى اسلامى، از ته دل ناراحتند. پیروزى ملت ایران، به کام اینها تلخ آمد. خداى متعال، همه‌ى کارها را با حساب انجام مى‌دهد. یک روز بنده‌ى صالح خدا، آن انسان بزرگ و مخلص که هیچ‌چیز را براى خودش نمى‌خواست و همه‌ى کارها را براى خدا مى‌کرد و همه چیز را براى او مى‌خواست، در قضیه‌ى قطعنامه گفت: کاسه‌ى زهر را نوشیدم. این تلخى را او تحمل کرد؛ ولى خداى متعال به آن بنده‌ى صالح عوض داد و هنوز دو سال و اندى نگذشته کاسه‌ى شهد و شیرینى پیروزى را به ملتش چشاند و کامشان را شیرین کرد. آن فداکارى، این ثمره را داشت. «اللهم ما بنا من نعمة فمنک لا اله الا انت». همه چیز متعلق به او و به اراده‌ى اوست.
خصوصیت ملى مردم ایران ما در جنگ فهمیدیم که ملت ما یک فرصت فوق‌العاده دارد؛ یک فرصت ملى و آن این است که مردم احساس مسؤولیت دارند. مردم ایران این‌گونه‌اند. شاید همه‌ى مردم دنیا این‌طور نباشند. بعد از قضیه‌ى قبول قطعنامه، که دشمن فرصت طلبى مى‌کرد و مى‌خواست از موقعیت سوء استفاده کند، ناگهان شما دیدید آنچنان جبهه‌ها پر شد که در طول جنگ، کمتر سابقه داشت، یا هیچ سابقه نداشت. بعد از قطعنامه، این‌گونه شد. قطعنامه را که قبول کردیم، عراق حمله کرد. مردم دیدند دشمن نارو مى‌زند و فرصت طلبى مى‌کند. ناگهان، همه احساس مسؤولیت کردند. نگفتند: «دیگر کار از کار گذشته است. مى‌خواستند قبول نکنند! چرا امام قبول کرد؟!» مى‌توانستند این‌گونه بگویند؛ اما نگفتند. این، یک خصوصیت ملى است و ما این را در جنگ مى‌فهمیم؛ کمااین‌که در انقلاب مى‌فهمیم و در دیگر قضایاى بزرگ مى‌فهمیم. هیچ صحنه‌اى مثل صحنه‌ى جنگ، براى گزارش خصوصیات یک ملت و همه‌ى چیزهایى که در گزاره‌ى تاریخى مورد نظر است، مناسب نیست.
پذیرش قطعنامه، به خاطر ترس نبودقطعنامه را هم که امام قبول کرد، به‌خاطر این فشارها نبود. قبول قطعنامه از طرف امام، به خاطر فهرست مشکلاتى بود که مسؤولین آن روزِ امورِ اقتصادى کشورْ مقابلِ روىِ او گذاشتند و نشان دادند که کشور نمى‌کِشد و نمى‌تواند جنگ را با این همه هزینه، ادامه دهد. امام مجبور شد و قطعنامه را پذیرفت. پذیرش قطعنامه، به خاطر ترس نبود؛ به خاطر هجوم دشمن نبود؛ به خاطر تهدید امریکا نبود؛ به‌خاطر این نبود که امریکا ممکن است در امر جنگ دخالت کند. چون امریکا، قبل از آن هم در امر جنگ دخالت مى‌کرد. وانگهى؛ اگر همه‌ى دنیا در امر جنگ دخالت مى‌کردند، امام رضوان‌اللَّه علیه، کسى نبود که رو برگرداند. بر نمى‌گشت! آن، یک مسأله‌ى داخلى بود؛ مسأله‌ى دیگرى بود.
در تمام عمر ده ساله‌ى حیات مبارک امام رضوان اللَّه تعالى علیه، پس از پیروزى انقلاب، یک لحظه اتّفاق نیفتاد که او به خاطر سنگینىِ بارِ تهدیدِ دشمن، در هر بُعدى از ابعاد، دچار تردید شود. این، یعنى همان برخوردارى از روحیه‌ى حسینى.
جنگ، تلفات دارد. جان یک انسان، براى امام خیلى عزیز بود. امام بزرگوار، گاهى براى انسانى که رنج مى‌بُرد، اشک مى‌ریخت و یا در چشمانش اشک جمع مى‌شد! ما بارها این حالت را در امام مشاهده کرده بودیم. انسانى رحیم و عطوف، داراى دلى سرشار از محبّت و انسانیت بود. اما همین دل سرشار از محبّت، در مقابل تهدید شهرها به بمباران هوایى، پایش نلرزید و نلغزید. از راهْ برنگشت و عقب‌نشینى نکرد. همه‌ى دشمنان انقلاب در طول این ده سال، فهمیدند و تجربه کردند که امام را نمى‌شود ترساند. این، نعمت بسیار بزرگى است که دشمن احساس کند عنصرى چون امام، با ترس و تهدید از میدان خارج نمى‌شود. امام، با منش و شخصیت درخشان خود، کارى کرد که همه در دنیا، این نکته را فهمیدند. فهمیدند که این مرد را از میدان نمى‌شود خارج کرد؛ تهدید نمى‌شود کرد؛ با فشار و با تهدیدهاى عملى هم نمى‌شود او را از راه خود منصرف کرد. لذا مجبور شدند خودشان را با انقلاب تطبیق دهند.
خانواده‌های شهدا، از مهمترین ابزارهاى الهى برای استمرار جهاد ملت ایران بودندحتما خوانده‌اید که امیرالمؤمنین یا خود پیغمبر در مراحل اعزام نیرو به جبهه‌ها، چه کشیدند! قرآن مى‌گوید: «یقولون ان بیوتنا عورة و ماهى بعورة ان یریدون الا فرارا»؛ به آنان مى‌گویى عازم جبهه‌ى نبرد شوید، اما هر کدامشان بهانه‌اى مى‌آورند. مى‌گویند: «خانه‌مان خراب است. گرفتارى داریم. فصل تابستان است و هنگام چیدن خرما و برداشت محصول. کار و کسبمان کساد مى‌شود.» نفس پیغمبر بود، اما نمى‌توانست آنان را به جبهه بکشاند! بعد از جریان قطعنامه که مجددا عراق حمله کرد و حضرت امام پیام دادند و بنده هم چیزى نوشتم، به منطقه رفتم. در آن فصل از سال دیدم سراسر کوه و دشت و بیابان، پوشیده از مردم است. آیا اینها کار نداشتند؟ کشاورزى نداشتند؟ بیوتشان «عوره» نبود؟ عجیب است! این چه حرکت و چه قدرتى بود؟ البته جز قدرت خدا هیچ چیز دیگر نبود و عاملش هم امثال شما بودید. مى‌خواهم این را عرض کنم که پدران و مادران شهدا، از مهمترین ابزارهاى الهى بودند براى این‌که جهاد استمرار پیدا کند؛ براى این‌که ملت شکست نخورد؛ براى این‌که انقلاب در قمار جهانى نبازد و در این مقابله‌ى جهانى نتوانند آن را از میدان خارج کنند. شما بزرگترین ابزار بودید. نفس امام در شما، در ملت و در جوانان اثر کرد.
دلیل رد قطعنامه‌ی اولجنگ را چه کسى به وجود آورد؟ نمى‌شود گفت جنگ را فقط عراق به وجود آورد. همه‌ى قراین از اول کار نشان مى‌داد که استکبار پشت سر عراق است؛ او را کمک نظامى کردند؛ از لحاظ تبلیغاتى به او کمک کردند و شوراى امنیت را در خدمت متجاوز قرار دادند. با این‌که جنگ به این اهمیت در این نقطه‌ى حساس واقع شده بود، اما روزهایى گذشت که سازمان ملل در آن روزها، هیچ عکس‌العملى نشان نداد؛ این عادى نیست. در حمله‌ى عراق به کویت، بعد از چند ساعت شوراى امنیت موضعگیرى کرد؛ اما در حمله‌ى عراق به ایران، تا وقتى که تانکهاى عراقى پیشروى مى‌کردند، شوراى امنیت ساکت و تماشاچى نشست؛ بعد از آن‌که هزاران کیلومتر را تصرف کرده بودند، شوراى امنیت یک کلمه حرف زد، که آن هم تقبیح تجاوز نبود؛ عراق را ملامت نکرد که چرا تجاوز کرده و جنگ را شروع کرده است؛ به دو طرف گفت که حالا بیایید دست از جنگ بکشید و آتش‌بس کنید! یعنى درحقیقت، تثبیت عراق در اراضى اشغالى ما. البته ما قبول نکردیم و آن قطعنامه را رد کردیم.
تکلیف و مصلحت اسلام این استمىبینید آنچه که امام مى‌کند در دلهاى جا باز مى‌کند این مردمى که هشت سال گفته بودند جنگ جنگ، امام عزیزمان آن وقتى که مصلحت دانست قطعنامه را قبول کرد گفت نه آتش‌بس، ملاحظه نکرد که حالا من هفته‌ى قبل یا ده روز قبل یا یک ماه قبل، خود من چى گفتم نه تکلیف این است مصلحت اسلام این است، کى چه خواهد گفت براى امام مطرح نیست و چون براى خدا کار مى‌کند خدا هم براى او همه‌ى مقدمات را فراهم مى‌آورد، «من کان لله کان الله له» دلهاى مردم مجذوب سخن امام مى‌شود همان مردمى که تا دیروز شعار مى‌دادند به جنگ جنگ آنچنان صداقت و صراحت و خلوص امام در دلهاى آنها کارگر مى‌شود که آنها بر مى‌گردند راهپیمایى مى‌کنند شعار مى‌دهند که نخیر امروز باید آتش‌بس باشد؛ این نشانه‌ى خلوص است.
قبول قطعنامه‌ى 598، توطئه‌ى وسیع دشمن را بار دیگر با هدایت الهى به خود او برگرداند
از صدور قطعنامه تا قبول رسمى آن از سوى جمهورى اسلامى، دنیا شاهد سنگینترین ضربات نیروهاى اسلام بر دشمن و فتوحات بزرگ رزمندگان ما بر دشمن در جبهه‌هاى جنگ از سویى و فشارهاى همه جانبه از سوى حامیان رژیم عراق علیه ایران اسلامى از سوى دیگر بود. حصر اقتصادى، حمله به تأسیسات ما در خلیج فارس و تمرکز بى‌سابقه‌ى نیروهاى نظامى امریکا و ناتو در اطراف مرزهاى آبى و هوایى و حتّى تجاوز به آنها، بخشى از این فشارها بود؛ به طورى که تقریباً هیچ فشار ممکن باقى نماند، مگر آن‌که بر ملت ایران وارد شد و رژیم امریکا تقریباً به‌طور مستقیم وارد صحنه شد. تهدیدها، بمبارانهاى وسیع شیمیایى و جنایت حمله به شهرها و هواپیماى مسافربرى و کشتى غیرنظامى و اثبات این‌که استکبار در حمایت از عراق آمادگى براى دست یازیدن به هر جنایتى دارد، بخشى از حوادث این دوران است و جا دارد در موقع مقتضى، این حقایق هشداردهنده براى ملت ایران شکافته و بر ملا گردد.
قبول قطعنامه‌ى 598 از سوى جمهورى اسلامى و رهبر عظیم‌الشّأن فقید آن، توطئه‌ى وسیع دشمن را بار دیگر با هدایت الهى به خود او برگرداند و دشمن را که تحت شعار صلح‌طلبى، به هر جنایتى دست مى‌زد، خلع شعار کرد. شاید مشیت الهى بر این بود که با قبول قطعنامه، حقانیت جمهورى اسلامى بیش از پیش در جهان آشکار شود و ملت ایران به هدفهاى اساسى خود در سطح بین‌المللى نزدیکتر گردد.
با این ابتکار جمهورى اسلامى، دشمن در دو راهى شکست قرار گرفت: اگر اجرا شود، ایران اسلامى به خواسته‌هاى خود رسیده است و اگر اجرا نشود، داعیه‌ى همیشگى جمهورى اسلامى مبنى بر لزوم قطع ریشه‌ى تجاوز و رابطه‌ى میان تجاوزِ عراق و حاکمیت سلطه در جهان و این‌که رژیم عراق در ادعاى صلح‌طلبى صداقت نداشته است، به اثبات مى‌رسد و بى‌اعتمادى به قرارهاى ساخته‌ى قدرتها که جمهورى اسلامى همواره مدعى آن بوده است، در میان ملتها رایج خواهد شد و آنها را بر تکیه‌ى فقط به نیروى خویش، تشویق خواهد کرد.
حکام سبکسر عراق که در طول جنگ عملاً نشان داده‌اند از تشخیص مصالح عاجزند، این بار نیز زیانبارترین راه را گزیدند؛ یعنى ابتدا با حمله به ایران و ندیده گرفتن شعارهاى خود در قبول قطعنامه، بى‌اعتبارى سخن و عمل خود را به دیرباورترین اشخاص هم ثابت کردند و البته وقتى با حضور بى‌نظیر رزمندگان در جبهه، مجبور به عقب‌نشینى در بخش عظیمى از مرزها شدند، یک بار دیگر آزموده را آزمودند. با تعلل در اجراى قطعنامه، باز هم اقدامى دیگر در جهت عکس منافع سیاسى و اقتصادى و نظامى و حیثیتى خود انجام دادند و جهالت و آزمندى خود را به اثبات رساندند.
نگهداشتن بخشى از اراضى ایران اسلامى که عمدتاً دزدانه و پس از آتش‌بس تصرف شده، به قیمت تعطیل قطعنامه‌یى که مدتها دم از اجراى آن مى‌زده‌اند، جز نکبت و پشیمانى، چیزى براى آنها به ارمغان نخواهد آورد و این حیله‌ى شیطانى نیز به خود آنان بر خواهد گشت: «ولایحیق المکر السّیئى الّا باهله». آنان دیر یا زود، مجبور به تخلیه‌ى این اراضى خواهند شد و همه مى‌دانند که ایران انقلابى، حضور متجاوز غاصب پلید را در مرزهاى خود، زمان درازى تحمل نخواهد کرد و به طور حتم خسارتى که در این مرحله نصیب متجاوز و منطقه خواهد شد، مانند گذشته خسارتى سنگین خواهد بود. اگر یک سال پیش، صدام به اجراى قطعنامه تن داده بود، اینک اسرا برگشته، اروند لایروبى شده و صلح مستقر گردیده و پیشرفت بازسازیها چشمگیر بود. آنچه از تعلل رژیم عراق در عمل به قطعنامه، تا کنون بر دو کشور وارد شده، و آنچه از این پس وارد شود، مسؤولیتش بر دوش رژیم عراق و شخص صدام است.
ایرنا- حسین امیر عبداللهیان معاون عربی و آفریقایی وزیر امور خارجه با بیان این که شرایط در بحرین روز به روز بدتر می شود، از به کارگیری گازهای شیمیایی کشنده علیه مردم مظلوم این کشور اظهار نگرانی کرد."حسین امیرعبداللهیان" گفت: برخی کشورهای غربی گازهای شیمیایی خفه کننده در اختیار حکومت بحرین قرار داده اند و ده ها کودک، پیر و جوان اعم از شیعه و سنی، در اثر شلیک این گلوله های شیمیایی کشته و مجروح شده اند. وی افزود: حکومت بحرین با بی اعتنایی به مطالبات مشروع مردم که به روش مسالمت آمیز پیگیری می شود، به نقض فاحش و سیستماتیک حقوق بشر مبادرت می کند.
نویسنده: سیدمحمداسلامی m.eslami@khorasannews.com
روز گذشته رسانه های خبری از وقوع درگیری های مسلحانه در برخی مناطق پایتخت سوریه خبر دادند. به گزارش مهر، شبکه العربیه و الجزیره از درگیری مسلحانه در خیابان های بغداد و میدان العباسیین در دمشق خبر دادند. العربیه همچنین مدعی شد که درگیری ها به میدان سبع بحرات دمشق نیز رسیده است. راشاتودی هم به نقل از شاهدان عینی از صدای انفجار در منطقه المیدان خبر داد. العالم خبر داد شماری از افراد مسلح در منطقه المیدان دمشق تجمع کرده اند که نیروهای امنیتی در تعقیب آن ها هستند. نیروهای امنیتی تلاش می کنند خانواده هایی را که افراد مسلح به عنوان سپرانسانی به گروگان گرفته اند، در منطقه المیدان دمشق نجات دهند. به گزارش سانا، خبرگزاری دولتی سوریه، تعقیب بازماندگان یک گروه تروریستی مسلح که در نهر عیشه دمشق تمرکز کرده بودند، نیز ادامه دارد. درگیری با شورشی ها و گروه های مسلح مخالف دولت به جز دمشق، در برخی شهرهای دیگر سوریه نیز روی داده است. سانا، خبرگزاری دولتی سوریه، گزارش داد که نیروهای ارتش خسارت ها و تلفات سنگینی به تروریست ها در حمص، دیرالزور، ادلب و حلب وارد کردند. سانا همچنین اعلام کرد نیروهای مسئول حفاظت از منطقه السفیره در حلب حمله اعضای یک گروه مسلح تروریستی را دفع و خسارت های سنگینی به آن ها وارد کردند. تلویزیون قزاقستان نیز از به آتش کشیده شدن تنها ساختمان دیپلماتیک سوریه در این کشور خبر داد.
هم زمان با تعقیب و گریزها در سوریه، تلاش های دیپلماتیک ادامه دارد و در مسکو متمرکز شده است. به گزارش الجزیره، کوفی عنان، فرستاده سازمان ملل، با سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه، دیدار و درباره تحولات سوریه بحث و گفت‌وگو کرد. دفتر اطلاع‌رسانی کاخ ریاست جمهوری روسیه (کرملین) اعلام کرد: «دیدار ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه با کوفی عنان بیانگر حمایت روسیه از طرح صلحی است که عنان برای حل بحران سوریه ارائه داده و شورای امنیت آن را تصویب کرده است.» شبکه روسیا الیوم نیز به نقل از یک مسئول آگاه روسی اعلام کرد که گفت‌وگو درباره سرنوشت بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه در چارچوب گفت‌وگوهای لاوروف و کوفی عنان قرار ندارد. همچنین این منبع مسئول تاکید کرد که دولت روسیه به کوفی عنان پیشنهاد داده است که دیداری را با گروه تماس سوریه در سطح مسئولان بلندپایه در مسکو، پایتخت این کشور برگزار کند. ایسنا نیز به نقل از خبرگزاری آناتولی ترکیه خبر داد که اردوغان، نخست وزیر ترکیه، نیز امروز وارد مسکو می شود. بلنت ارینچ، سخنگوی رسمی دولت ترکی، با اعلام این خبر مدعی شد که مقامات روسیه به دلیل تحولات جاری در منطقه و حوادث جاری در سوریه چیزی نمانده که حمایت خود را از نظام حاکم در سوریه بردارند. این درحالی است که لاوروف پیش از رسیدن عنان به مسکو با انتقاد شدید از کشورهای غربی اعلام کرد که غربی‌ها انگیزه واقعی برای پایان دادن به اوضاع جاری در سوریه ندارند و درخواست برای کناره‌گیری بشار اسد، رئیس‌جمهوری سوریه غیر قابل قبول است.
درحالی که روسیه حاضر نیست با تندروی ها علیه سوریه همراهی کند، روزنامه دیلی تلگراف نیز گزارش داد که "به رغم افزایش عصبانیت شورشیان سوریه از منفعل بودن آمریکا"،کاخ سفید تمامی درخواست‌‌ها برای حمایت اطلاعاتی و ارسال تسلیحات سنگین به مخالفان را رد کرده است. یک لابیگر برای گروه مخالف سوریه در واشنگتن به دیلی تلگراف گفت: «تا پس از مراسم تحلیف ریاست جمهوری در ژانویه 2013 ما شاهد هیچ گونه دخالت آمریکا نخواهیم بود.» به گفته او این پیام را دیگران مانند ترک‌ها و قطری‌ها هم باید بشنوند. هفته گذشته تام دانیلون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید نیز به لندن رفت و پیام اوباما را برای دخالت نکردن در سوریه به متحدان این کشور رساند. منابع آگاه در واشنگتن گفتند: «دانیلون این مسئله را روشن کرده که هیچ فضایی برای افزایش دخالت آمریکا در سوریه وجود ندارد.» یک گروه لابیگر دیگر به دیلی تلگراف گفت: «هیچ کس در آمریکا نمی‌‌خواهد که دست بر روی مسئله سوریه بگذارد نه در کاخ سفید و نه در کمیته امور خارجه کنگره و روشن است که ما باید مدت زمان بیشتری بازی در سوریه را ادامه دهیم.» با این حال وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد، واشنگتن مبلغ 64 میلیون دلار را برای کمک به "پناهندگان سوریه" اختصاص می‌دهد.
اعتراض 500آواره سوری به نداشتن آب آشامیدنی در یکی از اردوگاه های کلیس، موجب درگیری پلیس و آوارگان و مجروح شدن14 نفر شد. به گزارش کردپرس به نقل از پایگاه خبری 7، در یکی از اردوگاه های آوارگان سوری در استان کلیس و در مرز اونجو پنار، 500نفر از آوارگان به خاطر نداشتن آب آشامیدنی کافی به مسئولان اعتراض کردند و علیه ترکیه شعار دادند. در نتیجه حمله به آوارگان با باتوم و گاز اشک آور، 10 نفر از آوارگان مسموم و مجروح شدند و در واکنش جوانان این اردوگاه نیز 4 نفر از نیروهای پلیس و ژاندارمری به ضرب چماق و چاقو مجروح و روانه بیمارستان شدند.
طراحی پوسته توسط تیم پارسی بلاگ
